Βόλτα γνωριμίας με την Ε.Ε.Ο.Π. στον Υμηττό

Την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου στις 10:30 η Ε.Ε.Ο.Π. οργανώνει την πρώτη συνάντηση γνωριμίας και βόλτα στον Υμηττό. Σημείο συνάντησης το πρώτο πυροφυλάκιο  του Υμηττού στην Καισαριανή (πρόποδες, είσοδος αισθητικού δάσους). Σκοπός της συνάντησης είναι να κάνουμε μία ωραία βόλτα και όσοι παρευρεθούν να γνωρίσουν και να μάθουν περισσότερα για την Ε.Ε.Ο.Π., την φιλοσοφία της, τις δράσεις και να συζητήσουμε από κοντά τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ποδηλατώντας σε ένα βουνό όπως ο Υμηττός. Η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους τους ποδηλάτες ορεινής ποδηλασίας, μηδενός εξαιρουμένου, κάθε ηλικίας, φύλλου και επιπέδου ικανοτήτων, είτε είναι είτε δεν είναι μέλη της Ε.Ε.Ο.Π.

Σας περιμένουμε με χαρά στην πρώτη μας εξόρμηση ως σύλλογος

Χάρης Θεοδωρόπουλος

Πρόεδρος Ε.Ε.Ο.Π.

www.mtbhellas.gr

email: elenorpodilasias@yahoo.gr

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ-ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΟΡΕΙΝΗΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ

Η Ελληνική Ένωση Ορεινής Ποδηλασίας (Ε.Ε.Ο.Π. ή Hellenic Mountain Bike Association) σε συνεργασία με την IMBA (International Mountain Bike Association), την IMBA-UK (IMBA Αγγλίας), την IMBA Trail Solutions και την IMIC (International Mountainbike Instructors Certification) διοργανώνουν σεμινάριο και μαθήματα κατασκευής και συντήρησης ποδηλατικών μονοπατιών (trailbuilding) και μαθήματα ανάπτυξης δεξιοτήτων ορεινής ποδηλασίας.

Τα σεμινάρια-μαθήματα χωρίζονται σε 3 κατηγορίες:

1) Σεμινάριο κατασκευαστή μονοπατιών με πιστοποίηση. Απευθύνεται σε όσους θέλουν να αποκτήσουν τα εφόδια και την πιστοποίηση ως αναγνωρισμένοι κατασκευαστές ποδηλατικών μονοπατιών για επαγγελματικούς και όχι μόνο λόγους. Πρόκειται για ένα τετραήμερο μάθημα που οι παρευρισκόμενοι θα διδαχτούν τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά όλες τις τεχνικές κατασκευής ποδηλατικών μονοπατιών, την οργάνωση που απαιτείται για ένα τέτοιο εγχείρημα, τα νομικά θέματα και τις τεχνικές συντήρησης και διαχείρισης αυτών των μονοπατιών. Θα γίνει επίσης και αναφορά στα οφέλη σε τοπικό επίπεδο που μπορεί να αποφέρουν τα ποδηλατικά μονοπάτια. Οι μαθητευόμενοι στο τέλος του σεμιναρίου  θα εξεταστούν  ώστε να μπορέσει να τους δοθεί εκτός από το δίπλωμα και η πιστοποίηση ότι μπορούν να διδάξουν και να εφαρμόσουν την ορθή κατασκευή ποδηλατικών μονοπατιών.

Εισηγητές: Mark McClure (Πρόεδρος της IMBA-UK), Shane Wilson (Trail specialist IMBA US), Γιάννης Παρταφύλλας (Ε.Ε.Ο.Π.)

Ημερομηνίες διεξαγωγής: 24/10 με 26/10 η παράδοση, 27/10 τελική εξέταση-πιστοποίηση.

Διάρκεια: 9:00 με 17:00 για της 24,25,26/10, 9:00 με 13:00 για της 27/10

Θέσεις: απεριόριστες

Τόπος: Τα θεωρητικά μαθήματα θα γίνουν στο ξενοδοχείο Parnis Palace και η πρακτική στο Μετόχι στους πρόποδες της Πάρνηθας (αρχή του μονοπατιού Elevator)

Κόστος: 120ευρω για τα μέλη της E.E.O.Π., 140ευρώ για τα μη μέλη. Στην τιμή αυτή περιλαμβάνεται  ακόμα το βιβλίο IMBA Trail Solutions (τιμή βιβλίου 30ευρω), εγγραφή των μη μελών στην Ε.Ε.Ο.Π. εφόσον το επιθυμούν, κάρτα και μπλουζάκι της Ε.Ε.Ο.Π.

2) Σεμινάριο κατασκευής-συντήρησης μονοπατιών. Απευθύνεται σε όσους θέλουν να έχουν κάποιες γενικές γνώσεις για την κατασκευή και συντήρηση ποδηλατικών μονοπατιών καθώς και να γνωρίσουν την φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής του να ζει και να έρχεται κανείς σε επαφή με την φύση μέσω της ορεινής ποδηλασίας. Τα σεμινάρια αυτά είναι μονοήμερα.

Εισηγητές: Βασικοί εισηγητές θα είναι οι Mark McClure (Πρόεδρος της IMBA-UK), Shane Wilson (Trail specialist IMBA US).

Ημερομηνίες διεξαγωγής: 27/10 και 28/10

Διάρκεια: 9:00 με 13:00 και τις 2 μέρες.

Θέσεις: απεριόριστες

Τόπος: στο Μετόχι στους πρόποδες της Πάρνηθας (αρχή του μονοπατιού Elevator)

Κόστος: 20Ευρω. Στην τιμή αυτή περιλαμβάνεται μπλουζάκι και αναμνηστικό δίπλωμα.

3) Μαθήματα ανάπτυξης δεξιοτήτων ορεινής ποδηλασίας. Για όσους θέλουν να μάθουν αλλά και να εξασκήσουν  τις ικανότητες αλλά και τις δεξιότητες τους μαθαίνοντας βασικές αλλά και πιο προχωρημένες τεχνικές οδήγησης.

Εισηγητές: Mark McClure (Πρόεδρος της IMBA-UK, approved and appointed IMIC instructor)

Ημερομηνίες διεξαγωγής: 27/10 και 28/10

Διάρκεια: 14:00 με 17:00

Θέσεις: 10 άτομα

Τόπος: στο Μετόχι στους πρόποδες της Πάρνηθας (αρχή του μονοπατιού Elevator)

Κόστος: 10Ευρώ

Προϋποθέσεις: Για να μπορεί να συμμετάσχει κάποιος  στα μαθήματα ανάπτυξης δεξιοτήτων θα πρέπει να έχει ποδήλατο που να είναι σε πολύ καλή κατάσταση (φρένα, σύστημα μετάδοσης κτλ), κράνος-γάντια υποχρεωτικά, γυαλιά για την προστασία των ματιών (δεν χρειάζεται να είναι ηλίου) και να φέρει το δικό του νερό-μπάρες-σνακ.

Για να θεωρηθεί έγκυρη η συμμετοχή θα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να στείλουν email στο  elenorpodilasias@yahoo.gr γράφοντας ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο επικοινωνίας, διεύθυνση email τους και σε ποιο σεμινάριο θέλουν να συμμετάσχουν. Τα χρήματα πρέπει να κατατεθούν μέχρι της 19/10/2012 στον εξής τραπεζικό λογαριασμό: Τράπεζα Κύπρου, Αρ. Λογαριασμού: 38355558, I.B.A.N. – GR4007301110000000038355558, Όνομα δικαιούχου –  Σουρβίνος Γεώργιος. Στην αιτιολογία θα πρέπει να αναγράφεται: Σεμινάριο Ε.Ε.Ο.Π. Ισχύει για τα σεμινάρια κατασκευής μονοπατιών και όχι για τα μαθήματα ανάπτυξης δεξιοτήτων. Στα μαθήματα ανάπτυξης δεξιοτήτων οι συμμετέχοντες μπορούν να πληρώσουν επιτόπου το ποσό σε μετρητά πριν το μάθημα.

Για όσους έρθουν από περιοχές εκτός Αθηνών μπορούν να επικοινωνήσουν στο  elenorpodilasias@yahoo.gr ώστε να κανονίσουν την διαμονή τους στο ξενοδοχείο Parnis Palace για να υπάρξει έκπτωση στην διαμονή.

Για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία-απορία παρακαλώ μην διστάσετε να επικοινωνήσετε στο elenorpodilasias@yahoo.gr και στο 6949-989191

Διεύθυνση του ξενοδοχείου Parnis Palace: 20στο χλμ. Λεωφόρο Πάρνηθος, Αχαρναί, Τηλ. 210-2464010, 210-2447660, www.parnispalace.gr, email: info@parnispalace.gr

 

 

 

 

 

 

Διαδρομή Σταυρός-Βαρβάρα και μία συμβουλή

 

O Σταυρός είναι ένα χωριό 80 χιλ. περίπου ανατολικά της Θεσσαλονίκης, στο δρόμο προς Καβάλα. Βρίσκεται στα όρια των νομών Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής και περιβάλλεται από το Στρατονικό όρος που προστατεύετε από τη σύμβαση RASMAR και τον Στρυμονικό κόλπο. Είναι ένας τόπος απείρου κάλους που δυστυχώς δεν έχει εκμεταλευτεί τα υπέροχα βουνά του,είτε γιατί έχει δοθεί όλη η προσοχή στο καλοκαιρινό τουρισμό λόγω της θάλασσας από τους ντόπιους, είτε γιατί αρκετό μεγάλο τμήμα  του βουνού είναι ιδιωτικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σταυρός είναι απ’ ανέκαθεν χωριό υλοτόμων και καρβουνάδων με μεγάλη φήμη ανά την Ελλάδα. Παρόλ’ αυτά τα βουνά του χωριού χρησιμοποιούνται εδώ και πολλά χρόνια αποκλειστικά και μόνο για την υλοτομία και μόνο τα τελευταία 2 χρόνια γίνεται μία προσπάθεια ανάδειξής τους από τον τοπικό σύλλογο Φ.Ο.Σ. Σταυρού(http://www.fosstavrou.gr/).

Ερχόμενοι στα δικά μας τώρα περί ποδηλασίας, ο Σταυρός είναι ένας παράδεισος με απεριόριστες δυνατότητες και ένα τεράστιο δίκτυο ορεινών δρόμων και μονοπατιών. Τα μονοπάτια είναι άγρια καθώς δεν έχει γίνει -ακόμα- μελέτη για την είσοδο σε αυτά ποδηλάτων με αποτέλεσμα να έχουν πολύ ‘κοπάνημα’ και να απαιτούν τεχνική και στιβαρό ποδήλατο. Από την άλλη όμως οι δασικοί δρόμοι προσφέρονται από βόλτες χαλαρές ως και εξουθενωτικές προπονήσεις καθώς υπάρχουν ακόμη και δρόμοι με κλίση 11%-13% για αρκετά χιλιόμετρα. Σημειωτέον το δίκτυο των δασικών δρόμων είναι τόσο μεγάλο που επικοινωνούν με όλα τα χωριά της ευρύτερης περιοχής και έτσι μπορεί κανείς να προγραμματίσει ποδηλατική εκδρομή σε μία πραγματικά τεράστια έκταση.

Μία τέτοια εκδρομή κανονίσαμε με φίλους και καταλήξαμε όμως να πάμε μόνο 2 άτομα στις 27 Ιουλίου 2012.Ετσι ο φίλος μου ο Γιώργος Λιάγκας και εγώ ξεκινήσαμε από τη παραλία Σταυρού για το χωριό της Βαρβάρας στην ορεινή Χαλκιδική. Μία διαδρομή 50 περίπου χιλιομέτρων,  από τις πλέον μαγευτικές, με ανάβαση ως τα 700 μέτρα, απο εκεί κατάβαση στα 350 και τέλος ανάβαση ως τα 600 μέτρα. Χαλαρή με ελάχιστες απαιτήσεις αντοχής , μέσα στα δέντρα και νερά να τρέχουν παντού. Το μόνο ‘κακό’ ότι και οι δύο έχουμε ποδήλατα που δεν είναι και τα πιο εύκολα για τόσο πετάλι λόγω βάρους και στησίματος, αλλά αυτό δε μας  απασxόλησε ποτέ και καθόλου.

Όπως ήδη αναφέρθηκε ξεκινήσαμε απο την παραλία. Ανεβήκαμε όλο το χωριό και πήραμε το δρόμο για την περιοχή Παλιόχωρα. Εκεί υπάρχει ένα παλιό καταφύγιο το οποίο έχει ανακατασκευάσει ο τοπικός σύλλογος. Το καταφύγιο έχει τρεχούμενο νερό ,τζάκι, κρεβάτια και γενικά είναι πλήρες και έτοιμο να φιλοξενήσει όποιον τα χρειαστεί. Η ανάβαση για την Παλιόχωρα είναι 4.5 χιλ και μέτριας δυσκολίας. Αποτελεί το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής και από εκεί έχετε θέα τον Σταυρό και Στρυμονικό κόλπο.Η Παλιόχωρα είναι σταυροδρόμι, αλλά δεν χάνεστε καθώς υπάρχουν πινακίδες για όλες τις κατευθύνσεις. Απο εκεί παίρνουμε το δρόμο για Βαρβάρα, ο οποίος για 2 χιλ. παύει να είναι δασικός και είναι μονοπάτι. Εκεί τελειώνει ο νομός Θεσσαλονίκης και αρχίζει ο νομός Χαλκιδικής. Οταν τελειώσει το μονοπάτι συναντάμε τον δασικό Ολυμπιάδας-Βαρβάρας και ένα καλύβι, το οποίο το χρησιμοποιούν κυνηγοί και υλοτόμοι. Απο εκεί και πέρα ο δρόμος είναι  ευθεία σχεδόν μέχρι την είσοδο της Βαρβάρας όπου και για κάποια χιλιόμετρα έχουμε και πάλι ανηφόρα. Σε αυτή τη περιοχή η οποία ονομάζεται Ανοιξιάτικα και φτάνει ως την επόμενη καλύβα, θα νιώσετε ότι είστε ‘αλλού’. Το που δεν θα σας νοιάζει, απλώς θα ξέρετε ότι θα είστε κάπου αλλού απ’όπου θα είναι οι άλλοι. Απίστευτο δάσος οξιάς , καστανιάς και δρυός με πινελιές θάλασσας από τη Ολυμπιάδα και το νησάκι της, και ένα εκκλησάκι στη μέση του πουθενά δημιουργεί μία ψυχική ανάταση που όμοιά της δεν έχετε ξανανοιώσει και τίποτα δεν θα σας τι χαλάσει εκτός από ένα σκασμένο λάστιχο ή χειρότερα ένα σκασμένο και ένα σκισμένο λάστιχο από πέταλο αλόγου σε δύο ποδήλατα παρακαλώ.

Λίγο πριν τη τρίτη καλύβα φαίνεται η Βαρβάρα στο βάθος να είναι σχετικά κοντά. Στη πραγματικότητα απέχει  περίπου 6 χιλιόμετρα. Ακολουθεί κατηφόρα για 1.5 περίπου χιλιόμετρα και μετά η ανηφόρα που αναφέρθηκε απόστασης 4 χιλιόμετρων περίπου. Στο τέλος φτάνουμε στην άσφαλτο και στο χωριό της Βαρβάρας όπου και ξεκουραζόμαστε, τρώμε κάτι ψιλά, ανεφοδιαζόμαστε με δροσερό νερό από τη βρύση της πλατείας και επιστρέφουμε Σταυρό για ένα μπανάκι στη θάλασσα.

 

Τελειώνοντας θα ήθελα να εφιστήσω την προσοχή σας στην ασφάλεια και αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο αυτά τα βουνά. Δεν θα σταθώ σε αυτά που όλοι ξέρουμε και πολλοί αγνοούμε-δηλ κράνος, γάντια κ.τ.λ.- αλλά σε ένα κίνδυνο που λίγοι γνωρίζουν, λιγότεροι παίρνουν στα σοβαρά  και ελάχιστοι κατανοούν. Αυτός ο κίνδυνος ονομάζεται τσομπανόσκυλα και για μια ακόμη φορά έτυχε και σε μας. Ναι καλά διαβάσατε. Τα τσομπανόσκυλα λοιπόν μπορούν να βρεθούν πάντου σε αυτά τα βουνά και μάλιστα σε αγέλες, καθώς υπάρχουν μεγάλες στάνες και πολλοί τσομπάνηδες και θεωρώ ότι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε τέτοιες εκδρομές μετά την έλλειψη οργάνωσης. Όταν τα συναντήσετε δεν θα είναι ένα-δύο. Μιλάμε από καμιά δεκαριά και πάνω και με το αφεντικό τους να μην είναι πάντοτε δίπλα.  Αυτά σκυλιά λοιπόν θέλουν κυρίως προσοχή, γιατί είναι άγρια. Δεν είναι  σαν τα σκυλιά που ζουν στα σπίτια μας. Το μόνο που κάνουν είναι να προστατεύουν το κοπάδι  και πιστέψε με το κάνουν καλά. Ο σεβασμός και η φύλαξη των νώτων σας είναι το κλειδί. Αυτό που θα πρέπει να κάνετε  όταν τα δείτε είναι κατ’ αρχήν να κατεβείτε από το ποδήλατό σας και να το βάλετε προς το μέρος τους. Επειδή είναι αγέλη θα σας περικυκλώσουν. Προσπαθήστε να κατευνάσετε το φόβο σας και να θυμώσετε, για τι όπως ξέρετε τα σκυλιά τον ‘μυρίζονται’ τον φόβο. Προχωρήστε με σκοπό να φύγετε μακριά τους και έχοντας πάντα το ποδήλατο στραμμένο κατά πάνω τους να σας προστατεύει. Κάπου κάπου  βγάλτε και καμιά κραυγή για να εξισσοροπηθούν τα πράγματα. Προσοχή όμως στον αρχηγό. Είπαμε οτι είναι αγέλη και σαν αγέλη όλα τα σκυλιά σε περικυκλώνουν και γαυγίζουν, αλλά ΕΝΑ θα προσπαθεί να έρθει από πίσω ΧΩΡΙΣ να γαυγίζει να σας δαγκώσει. Αυτό το σκυλί  είναι ο αρχηγός και αυτόν θα πρέπει να αποφύγετε κυρίως και να προσπαθήσετε να τρομάξετε. Προς θεού μην τρέξετε και μην ανεβείτε στο ποδήλατο μέχρι να απομακρυνθείτε. Αν είστε τυχεροί θα σας ακούσει ο τσομπάνης και θα διώξει τα σκυλιά. Αν όχι θα περάσετε λίγη ώρα μαζί τους. Προσωπικά έχω μεγαλώσει με σκυλιά και τσομπανόσκυλα και δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Έχει τύχει σε αρκετούς όμως αυτή η κατάσταση και δυστηχώς υπήρξαν και δαγκώματα όπως σε  ένα video που είδα τώρα τελευταία απο την περιοχή της Κοζάνης. Μην το θεωρείτε γελοίο και να θυμάστε ότι εσείς είστε οι ξένοι και όχι αυτά

Χάρης Θεοδωρόπουλος

σ.σ. Τη διαδρομή θα την βρείτε εδώ (http://www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=1730284)

Οι δασικοί και τα περισσότερα μονοπάτια του Σταυρού με αρκετές φωτό εδώ( http://www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=1747628)

 

ΚΩΔΙΚΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ ΟΡΕΙΝΗΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ (Κ.Κ.Π.Ο.Π.)

Ο τρόπος που κάνουμε ποδήλατο και η συμπεριφορά μας στο βουνό και τα μονοπάτια, επηρεάζει και διαμορφώνει τις αποφάσεις για το αν έχουμε πρόσβαση σε αυτό στο μέλλον. Ο καθένας πρέπει να συμβάλει στο να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε μια καλή εικόνα για την ορεινή ποδηλασία ακολουθώντας κάποιους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες αναγνωρίζονται και χρησιμοποιούνται διεθνώς από όλους τους ποδηλάτες ορεινής ποδηλασίας.

• Κάνουμε χρήση ανοιχτών μονοπατιών μονό

Σεβόμαστε τις απαγορεύσεις και ρωτάμε αν υπάρχουν και ποτέ ισχύουν. Δεν παραβιάζουμε ιδιωτικές περιοχές και ζητάμε άδεια πρόσβασης αν χρειάζεται. Ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε ποδήλατο θα επηρεάσει τις αποφάσεις για την διαχείριση μελλοντικών μονοπατιών και τις ανάλογες απαγορεύσεις.

•Αφήνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα ίχνη

Οδηγούμε με σεβασμό προς το χώμα το οποίο πατάμε. Καλό θα ήταν να αναγνωρίζουμε τα διαφορετικά είδη εδάφους και να ξέρουμε τις επιπτώσεις που έχει η οδήγηση μας σε αυτά. Αποφεύγουμε τα πολύ υγρά και λασπωμένα μονοπάτια μιας και είναι πιο επιρρεπή στο να γίνει ζημιά. Μένουμε πάντα στο μονοπάτι και δεν κόβουμε δρόμο για να βγούμε πιο γρήγορα αλλά ούτε ανοίγουμε εναλλακτικές διαδρομές.

•Ελέγχουμε το ποδήλατο μας

Οδηγούμε υπεύθυνα, μέσα στο εύρος των δυνατοτήτων μας και δεν ρισκάρουμε χωρίς να έχουμε υπολογίσει όλες τις παραμέτρους και τους κινδύνους.

•Παραχωρούμε την  προτεραιότητα στο μονοπάτι

Είναι ένα σημείο του κώδικα για το οποίο έχουν γίνει πολλές συζητήσεις. Όταν κινούμαστε μέσα σε ένα μονοπάτι πάντοτε έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι μπορεί να συναντήσουμε:

– Ποδηλάτη (είτε πιο αργό είτε να κινείται αντίθετα με μας)

– Πεζό, περιπατητή, πεζοπόρο (κινούμενος στην ιδία κατεύθυνση η αντίθετα)

– Εμπόδια. Δεν εννοούμε τα εμπόδια δυσκολίας του μονοπατιού αλλά εμπόδια που έχουν μπει εσκεμμένα (π.χ. σαμποτάζ) η ακουσία (π.χ. κλαδί που το έσπασε ο αέρας)

– Ζώα. Άγρια (π.χ. αγριόσκυλα, φίδια κ.τ.λ.). Ήμερα (π.χ. σκύλοι που συνοδεύουν περιπατητές, αλόγα).

Για να μην βρεθούμε  προ εκπλήξεως, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γιατί όλα τα παραπάνω μπορεί να εμφανιστούν στο μονοπάτι και μάλιστα κάποιες φορές ξαφνικά.

Η διαδικασία όταν συναντάμε περιπατητή είναι η εξής:

1) Με το που βλέπουμε τον περιπατητή φωνάζουμε <<ποδηλάτης>>.

2) Μειώνουμε την ταχύτητα μας σε επίπεδο περπατήματος έτσι ώστε αν χρειαστεί να μπορούμε να σταματήσουμε τελείως. Κατευθυνόμαστε προς την άκρη του μονοπατιού.

3) Χαιρετάμε ευγενικά.

4) Προσπερνάμε με ασφάλεια έχοντας πάντοτε υπόψη ότι μπορεί να χρειαστεί να σταματήσουμε τελείως.

Οποιαδήποτε και αν είναι η περίπτωση συνάντησης και ακόμα αν εμείς έχουμε προτεραιότητα ή κινούμαστε σε αμιγώς ποδηλατικό μονοπάτι, πάντοτε παραχωρούμε το μονοπάτι για να έχουμε ασφαλή προσπέραση. Η παραχώρηση δεν σημαίνει ότι υποκύπτουμε ή ότι χάνουμε το δικαίωμα μας, αλλά σεβασμό στους άλλους και στον εαυτό μας. Η διαδικασία αυτή γίνεται για την ασφάλεια όλων. Η ευγένεια θα βοηθήσει για να δημιουργηθεί η ευκαιρία επικοινωνίας ώστε να εξηγήσουμε πιθανά λάθη που μπορεί να έχουν κάνει οι χρηστές του μονοπατιού.

Σε περίπτωση συνάντησης 2 ποδηλατών:

– Που κινούνται στην ιδία κατεύθυνση:

1) Εάν ο πίσω ποδηλάτης κινείται γρηγορότερα φωνάζει <<ποδηλάτης, προσπέραση παρακαλώ>>.

2) Ο προπορευόμενος αργός ποδηλάτης θα του παραχωρήσει το μονοπάτι για να περάσει σε σημείο ασφαλές για τον ίδιο και για αυτόν που θέλει να προσπεράσει.

3) Ο πιο γρήγορος ποδηλάτης προσπερνά και ευχαριστεί.

– Που κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση

1) Με την πρώτη οπτική επαφή φωνάζουμε <<ποδηλάτης αντίθετα>>.

2)Μειώνουμε ταχύτητα και κατευθυνόμαστε στην άκρη του μονοπατιού (ο καθένας στην δεξιά μεριά του).

3) Χαιρετούμε ευγενικά.

4) Προσπερνάμε με ασφάλεια.

Σε περίπτωση συνάντησης με ζώα:

– Άλογα:

1) Φωνάζουμε με την πρώτη οπτική επαφή <<ποδηλάτης>>.

2) Μειώνουμε ταχύτητα και σταματάμε. Αν το μονοπάτι είναι στενό τότε κατεβαίνουμε από το ποδήλατο και σκύβουμε στο ύψος του ποδηλάτου.

3) Παραχωρούμε όλο το μονοπάτι στο άλογο και στον αναβάτη του

4) Χαιρετάμε ευγενικά με ήρεμο τόνο φωνής.

5) Αφού περάσει το άλογο μπορούμε να συνεχίσουμε.

– Σκύλοι (συνοδευμένοι):

Κάθε ιδιοκτήτης σκύλου είναι υποχρεωμένος να έχει το σκυλί του δεμένο όταν βρίσκεται σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο.

1) Φωνάζουμε με την πρώτη οπτική επαφή <<ποδηλάτης>> και αν ο σκύλος είναι λυτός <<μαζέψατε το σκύλο>>.

2) Μειώνουμε ταχύτητα και κατευθυνόμαστε στην άκρη του μονοπατιού.

3) Αναλόγως την περίπτωση μπορεί να σταματήσουμε για να περάσουμε η να προσπεράσουμε αργά χωρίς να προκαλέσουμε τον σκύλο. Σε περίπτωση που ο σκύλος επιτεθεί έχουμε κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούμε την σωματική ακαιρεότητα μας. Μια απλή λύση είναι να βάλουμε το ποδήλατο ανάμεσα στο σκύλο και το σώμα μας. Αν είναι περισσότερα από ένα σκυλιά, καλό θα ήταν να έχουμε πλάτη ένα δέντρο η ένα θάμνο και να μην είμαστε ακάλυπτοι.

4) Αφού προσπεράσουμε έχουμε το νου μας για λίγο ακόμη γιατί ο σκύλος ή σκύλοι μπορεί να επιστρέψει και να μας ακολουθήσει.

– Σκύλοι (αδέσποτοι):

Πάντα οδηγούμε με προσοχή και ήρεμες κινήσεις. Σε περίπτωση επίθεσης σταματάμε και προσπαθούμε να διώξουμε τον ή τους σκύλους σε μια ασφαλή απόσταση (φωνάζοντας, με πέτρες ή κλαδιά) περπατώντας με αργό ρυθμό ώστε να απομακρυνθούμε το συντομότερο δυνατό. Και πάλι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το ποδήλατο σαν εμπόδιο μεταξύ του σκύλου και του σώματος μας.

– Φίδια:

1) Με την πρώτη οπτική επαφή διατηρούμε την ψυχραιμία μας και τον έλεγχο του ποδηλάτου.

2) Αλλάζουμε πορεία (δεν κατευθυνόμαστε πάνω στο φίδι) και σηκώνουμε τα ποδιά ψηλά.

3) Απομακρυνόμαστε γρήγορα και ειδοποιούμε τους ποδηλάτες που μπορεί να είναι πίσω μας.

Τα φίδια τρομάζουν πάρα πολύ μιας και για αυτά οι ποδηλάτες εμφανίζονται αναπάντεχα από το πουθενά. Μια πιθανή περίπτωση είναι να κουλουριαστούν αμυνόμενα. Αν κάποιο φίδι κουλουριαστεί στην μέση του μονοπατιού, σταματάμε και προσπερνάμε αφήνοντας τουλάχιστον 3 με 4 μέτρα απόσταση (ακόμα και αν χρειαστεί να βγούμε από το μονοπάτι παίρνοντας το ποδήλατο στα χέρια).

• Δεν τρομάζουμε και ενοχλούμε τα ζώα

Όλα τα ζώα τρομάζουν με την παρουσία του ανθρώπου, πόσο μάλλον με κάποιον που κινείται με ταχύτητα με ποδήλατο που κάνει άγνωστους για αυτά θορύβους. Σε κάθε περίπτωση δίνουμε χώρο και χρόνο στα ζώα να μας συνηθίσουν. Απομακρυνόμαστε γρήγορα και σε καμιά περίπτωση δεν ακολουθούμε ή προσπαθούμε να τα πιάσουμε.

• Σχεδιάζουμε και υπολογίζουμε τους κινδύνους

Γνωρίζουμε τις δυνατότητες μας, τις δυνατότητες του ποδηλάτου και προετοιμαζόμαστε για τα διαφορετικά είδη μονοπατιών και διαδρομών που θα συναντήσουμε. Συντηρούμε το ποδήλατο μας ώστε να είναι σε καλή κατάσταση, παίρνουμε τον απαραίτητο εξοπλισμό και ρουχισμό και πάντοτε φοράμε το κράνος μας και τα απαραίτητα προστατευτικά σε κάθε περίπτωση.

 

Τι είναι τα λάστιχα tubeless;

Σε ελεύθερη μετάφραση tubeless σημαίνει λάστιχο χωρίς σαμπρέλα. Το πρώτο λάστιχο χωρίς σαμπρέλα χρησιμοποιήθηκε σε αυτοκίνητα το 1903 από την Goodyear, αλλά  αυτός ο τύπος ελαστικού άρχισε να χρησιμοποιείτε πλήρως απο όλες τις αυτοκινητοβιομηχανίες όχι νωρίτερα απο το 1955. Στα 37 αυτά χρόνια που μεσολάβησαν σχεδόν όλες οι εταιρείες χρησιμοποιούσαν δικές τους πατέντες και όχι κάτι συγκεκριμένο. Αρκετές απο αυτές τις πατέντες απορρίφθηκαν είτε λόγω προβλημάτων,είτε μικρής παραγωγής. Στο τέλος αυτή που επικράτησε  ήταν η πατέντα της BF Goodrich.

Aυτό που πρόσφερε αυτή η καινούρια τεχνολογία ήταν ότι εκμηδένισε τα μέχρι τότε προβλήματα των ελαστικών. Αυτά κυρίως ήταν η μη σωστή εφαρμογή των ελαστικών στη ζάντα και η τριβή ανάμεσα στη σαμπρέλα και το ελαστικό που οδηγούσε σε υπερθέρμανση και σκάσιμο της σαμπρέλας. Επίσης με την νέα αυτή τεχνολογία όταν τρυπούσε το ελαστικό ο αέρα έφευγε μόνο από την τρύπα (αφού ήταν αεροστεγώς προσαρμοσμένο στη ζάντα) και έτσι είχαμε πιο ομαλή μετάβαση από φουσκωμένο σε ξεφούσκωτο λάστιχο, αυξάνοντας με αυτόν τον τρόπο  την ασφάλεια. Eν τω μεταξύ κατασκευάστηκαν και υγρά με latex τα οποία απέτρεπαν τα σκασίματα  τοποθετώντας τα μέσα στα ελαστικά.

Στα ποδήλατα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1999 και αρχικά απέτυχε σαν ιδέα. Η πρώτη εταιρία που το  έβγαλε στην αγορά ήταν η Mavic με το σύστημα UST (universal system tubeless). Το σύστημα αποτελούταν από τροχούς χωρίς τρύπες (ούτε αερισμού,ούτε στις ακτίνες) με ειδική πατούρα πάνω στην οποία πιάνει το ελαστικό, το ελαστικό το οποίο είχε και αυτό την αντίστοιχη ειδική πατούρα και μία ειδική βαλβίδα. Όντας πολύ ακριβό σύντομα εμφανίστηκαν πιο φθηνές επιλογές, οι οποίες αποτελούνται από  ειδικές ταινίες βαλβίδες και υγρά που μετέτρεπουν τα κανονικά ελαστικά και τους κανονικούς τροχούς σε tubeless.

Σήμερα πολλές εταιρίες όπως η Michelin, η DT Swiss και η Hutchinson χρησιμοποιούν το σύστημα UST μετά από άδεια της Μavic αναδεικνύωντάς το στο πλέον διαδεδομένο. H Stan’s με τη σειρά της κατασκεύασε το δικό της σύστημα το οποίο ονομάζει BST(bead socket technology) και η Βontranger το  δικό της σύστημα το οποίο ονομάζει  TLR(tubeless ready).Να σημειωθεί ότι τα ελαστικά UST είναι πιο σκληρά και πιο ανθεκτικά από τα κανονικά ελαστικά,κάτι το οποίο δεν ισχύει για τα TLR.

Τα πλεονεκτήματα του να χρησιμοποιείς τρύπες tubeless σύστημα έναντι στο κλασικό είναι αρκετά σημαντικά και γι αυτό παρουσίασαν τελικά και τέτοια επιτυχία. Κατ’αρχήν δεν  παθαίνεις λάστιχο (ή φούιτ που λέμε εμείς οι Βόρειοι) λόγω του υγρού που χρησιμοποιείς και αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς δεν χαλάς ούτε την βόλτα ούτε την προπόνηση σου    (http://trupiakaltsa.wordpress.com/2012/07/03/%CF%86%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%84/). Επίσης μπορούν να λειτουργήσουν με αρκετά μικρές πιέσεις αέρα και να σου προσφέρουν καλύτερη πρόσφυση και να αυξήσουν τις επιδόσεις τόσο του αναβάτη όσο και του ίδιου του ελαστικού. Επιπλέον ακόμα και αν σκιστεί το λάστιχο μπορεί να σε κρατήσει μέχρι να επιστρέψεις στη βάση σου. Αυτό βέβαια εξαρτάται από το μέγεθος του σκισίματος και το υγρό που χρησιμοποιεί ο ποδηλάτης. Αξίζει να αναφέρω μία πρόσφατη προσωπική εμπειρία, κατά την οποία το ελαστικό μου σκίστηκε από πέταλο αλόγου σε δύσβατη και απομακρυσμένη περιοχή και παρόλ’ αυτά κατάφερα να κάνω γύρω στα 15 χιλιόμετρα πετάλι και στη κατηφόρα να τρέχω σχετικά, με μόλις 10psi πίεση. Οταν γύρισα σπίτι ανακάλυψα ότι το σκίσιμο είχε διάσταση 1 εκ!!!.Αρκετοί ισχυρίζονται πως το tubeless ελαστικό μειώνει τις τριβές με το έδαφος. Για να είμαι ειλικρινής δεν βρήκα κάτι που να αποδεικνύει αυτόν τον ισχυρισμό, αλλά ούτε και κάτι που το αντικρούει, οπότε το αφήνω σαν σχόλιο. Τέλος με ένα καλό σύστημα tubeless θα γλιτώσεις βάρος από το ποδήλατό σου. Βέβαια αυτό δεν θα είναι μεγάλο, αλλά για κάποιους ποδηλάτες είναι σημαντικό.

Στον αντίποδα τώρα τα αρνητικά του tubeless είναι ότι λερώνεσαι, ότι υπάρχει σημαντικό πρόβλημα συμβατότητας και ότι κοστίζει. Το πρώτο είναι αρνητικό στην περίπτωση που  θέλεις να αλλάξεις λάστιχο καθώς θα γεμίσεις ζουμιά. Για μένα προσωπικά δεν είναι θέμα, για ορισμένους όμως σοβαρός αποτρεπτικός παράγοντας και γι αυτό πιστεύω ότι έπρεπε να το αναφέρω. Το δεύτερο αρνητικό και πολύ σημαντικό είναι  ότι πρέπει να είσαι προσεκτικός τι λάστιχα με τι ζάντες χρησιμοποιείς. Εάν δεν είναι συμβατά μεταξύ τους θα έχεις μεγάλα προβλήματα με κυριότερο την πιθανότητα να ξεζαντάρει το λάστιχο. Με λίγα λόγια όχι UST με TLR, όχι απλά ελαστικά σε UST τροχούς κ.ο.κ. Αν το προσέξετε όμως θα έχετε το κεφάλι σας ήσυχο. Τέλος αλλά όχι τελευταίο έρχεται το κόστος. Όπως είπαμε και πιο πάνω επειδή τα συστήματα είναι ακριβά, κατασκευάστηκαν πιο φθηνές επιλογές ούτως ώστε να μετατρέψεις απλούς τροχούς και ελαστικά σε tubeless. Oπότε λύθηκε και αυτό το πρόβλημα εν μέρει. Οριστικά όμως το πρόβλημα λύθηκε όταν ο φτωχός ποδηλάτης έβαλε το μυαλό του να δουλέψει. Η λύση που βρήκε λέγεται Ghetto Tubeless. Το γιατί και ποιος το ονόμασε έτσι,αλλά κυρίως ποιος το εφηύρε παραμένει άγνωστο. Το μόνο σίγουρο ότι έσωσε πολλούς ποδηλάτες. Το μόνο που χρειάζεσαι για αυτό το σύστημα είναι μία 20” άρα  σαμπρέλα(κοινή BMX δηλαδή),μία φακαρόλα και το υγρό. Με αυτόν τον τρόπο όλοι οι τροχοί και όλα τα ελαστικά μετατρέπονται σε tubeless και σαν να μην έφτανε αυτό, επιπλέον αποδείχτηκε στα βουνά ως η πιο επιτυχημένη μέθοδος tubeless είτε κάνεις XC είτε DH.

Αυτή ήταν και είναι η ιστορία,η χρήση και η χρησιμότητα του tubeless ελαστικού. Σας έπεισε; Αν όχι εσείς χάνετε.

Χάρης Θεοδωρόπουλος

Μετατροπή τροχών σε tubeless με τη μέθοδο Ghetto

Η χρήση τροχών και ελαστικών tubeless( χωρίς σαμπρέλα δηλαδή) λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τι προσφέρει. Το κόστος όμως αγοράς  τόσο τροχών tubeless, όσο και ελαστικών tubeless ready ή UST είναι για αρκετούς απαγορευτικό. Η λύση είναι η μετατροπή απλών τροχών σε tubeless με την γνωστή πλέον μέθοδο Ghetto tubeless. H πιο διαδεδομένη μορφή της είναι αυτή που θα σας δείξω με τη χρήση σαμπρέλας. Μπορεί να γίνει όμως και με υφασμάτινη ισχυρή κολλητική ταινία (duct tape ή κάτι ανάλογο), την οποία θα την δούμε άλλη φορά. Το καλό της μεθόδου με τη σαμπρέλα και αυτό το οποίο κατά τη γνώμη μου την καθιστά ανώτερη ακόμα και απο τα κανονικά tubeless, είναι ότι εφαρμόζουν τα πάντα μεταξύ τους τόσο απόλυτα που ακόμα και με ελαχιστότατη πίεση αέρα δεν ξεζαντάρουν. Επιπλέον δεν κοστίζει και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ότι λάστιχο θέλουμε, ακόμα και συρμάτινο, το οποίο όμως δεν συνίσταται γιατί δεν εφαρμόζει το ίδιο καλά με τα διπλωτά.
Τα εργαλεία-υλικά που θα χρειαστούμε είναι τα εξής:1)Τροχό με φακαρόλα,                 2)Ελαστικό,3)Σαμπρέλα 20” ,4)Υγρό tubeless ,5)Ψαλίδι ,6)Φαλτσέτα                          7)Κομπρεσέρ αέρα ή βενζινάδικο δίπλα μας                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

Αρχίζουμε τοποθετώντας τη σαμπρέλα γύρω απο τον τροχό. Απαιτεί λίγο τράβηγμα αλλά μην φοβάστε, δεν σκίζεται. Κατ’όπιν φουσκώνουμε ελάχιστα τη σαμπρέλα και φροντίζουμε για διευκόλυνσή μας να έχουμε την κεντρική ραφή της στο κέντρο του τροχoύ.

Σχίζουμε με την φαλτσέτα την σαμπρέλα και μετά με το ψαλίδι την κόβουμε διαμετρικά χρησιμοποιώντας ως οδηγό τη ραφή. Οσο κόβουμε, ξεδιπλώνουμε την σαμπρέλα πάνω στον τροχό.
Όταν ολοκληρώσουμε το κόψιμο, πιέζουμε τη σαμπρέλα να καθίσει καλά μέσα στον τροχό.
Στη συνέχεια τοποθετούμε το ελαστικό στον τροχό, φροντίζοντας μην το βάλουμε στο κάτω μέρος του τροχού και η βαλβίδα του αέρα να είναι στο άνω τμήμα.

Στο σημείο που δεν έχουμε τοποθετήσει το ελαστικό βάζουμε το υγρό, ακολουθώντας
τις οδηγίες του κατασκευαστή όσον αφορά την ποσότητα. Αφού βάλουμε το υγρό τοποθετούμε το λάστιχο πλήρως. Φουσκώνουμε εώς ότου η πίεση φτάσει τουλάχιστον 40 psi και αφήνουμε σε αυτήν την πίεση για 1 μέρα. Αν δεν έχει στεγανοποιήσει το λάστιχο μέσα σε 1 μέρα, αφήνουμε στη πίεση που αναφέραμε μέχρι να στεγανοποιηθεί το σύστημα .Συνήθως 1 μέρα είναι αρκετή. Επειδή χρειαζόμαστε μεγάλη ποσότητα αέρα, αντιλαμβάνεστε οτι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τρόμπα, ούτε καν δαπέδου.

Στο τέλος κόβουμε με την φαλτσέτα την σαμπρέλα. Προσέχουμε να μην την κόψουμε πάρα πολύ, καθώς θα ”μαζέψει” μετά απο λίγο καιρό και επιπλέον θα μας βοηθήσει στο μέλλον όταν θα θέλουμε να αλλάξουμε το λάστιχο.

Όταν τελειώσετε οι τροχοί με τα λάστιχα θα πρέπει να είναι έτσι:

Αν για οποιοδήποτε λόγο στο μέλλον χρειαστεί να ξεφουσκώσουμε το λάστιχο (αλλαγή υγρού,ελαστικού κ.α.) και δούμε ότι μετά δεν μπορούμε να το φουσκώσουμε γιατί δεν φτάνει η πίεση, τότε θα φταίει η βαλβίδα της σαμπρέλας η οποία θα έχει βουλώσει από το υγρό. Σε αυτήν την περίπτωση βγάζουμε τον πυρήνα της βαλβίδας και φουσκώνουμε. Χωρίς βαλβίδα το ελαστικό δέχεται διπλάσια ποσότητα αέρα τουλάχιστον. Μόλις φουσκώσουμε αρκετά φροντίζουμε να βγάλουμε την παροχή αέρα και γρήγορα να βάλουμε τον καινούριο ή καθαρισμένο πυρήνα της βαλβίδας και αφού τον ασφαλίσουμε, φουσκώνουμε με την ησυχία μας. .Δεν πειράζει που θα χαθεί αέρας κατά την τοποθέτηση του πυρήνα της βαλβίδας, γιατί ο αέρας που θα μείνει θα είναι αρκετός για να μην ”ξεπιάσει” το λάστιχο.

Αυτή είναι η μέθοδος Ghetto tubeless με σαμπρέλα. Ελπίζω να σας κατατόπισα πλήρως και να σας φάνηκε το άρθρο χρήσιμο.

Χάρης Θεοδωρόπουλος

Και εγένετο ENDURO

Λίγα χρόνια έχουν περάσει από τότε που όταν παίρναμε στα βουνά ή πεταλάραμε  και μετά πέρναμε τα ποδήλατα στο χέρι στην κατάβαση,είτε σπρώχναμε ανελέητα για να κατέβουμε ένα μονοπάτι. Ο λόγος προφανής.

Τα ποδήλατα βουνού ουσιαστικά διαχωρίζονταν σε XC  ή σε Freeride/DH. Βλέποντας η ποδηλατική βιομηχανία ότι υπάρχει κατά κάποιο τρόπο εξειδίκευση και ότι με αυτό τον τρόπο άφηνε έξω μία μεγάλη-και απ’ότι αποδείκτηκε τη μεγαλύτερη-μερίδα πιθανών πελατών, δημιούργησε μία κατηγορία ποδηλάτων και την ονόμασε TRAIL. Με τα  ποδήλατα αυτά οι νέοι ποδηλάτες μπορούσαν να βολτάρουν  πιο άνετα απο τα  XC ποδήλατα, καθώς είχαν πιο ξεκούραστη ή αν θέλετε μη αγωνιστική γεωμετρία. Την ίδια στιγμή οι πιο προχωρημένοι τα χρησιμοποιούσαν γιατί μπορούσαν να ανέβουν ένα μονοπάτι το ίδιο άνετα με τα XC αλλά και να κατέβουν μονοπάτια που μέχρι πρότεινος  μόνο με τα DH ποδήλατα μπορούσαν να κατέβουν, όχι απαραίτητα λόγω δυσκολίας  του μονοπατιού αλλά κυρίως λόγω της απαγορευτικής  γεωμετρίας των  XC ποδηλάτων. Δημιουργήθηκε  δηλαδή ένα ποδήλατο λίγο απ’όλα και για όλους. Η έκρηξη της αγοράς αυτής  ήταν τόσο μεγάλη που το επόμενο βήμα δεν άργησε να γίνει.Τα Trail έγιναν πιο στιβαρά αποκτώντας πιο  “κατεβασιάρικα” χαρακτηριστικά, διατηρώντας παράλληλα  βάρος και γεωμετρία που επέτρεπαν το άνετο πετάλι. Η νέα αυτή κατηγορία ονομάστηκε ΑLL MOUNTAIN.

Τα ποδήλατα αυτής της κατηγορίας ήταν σαφώς πιο αθλητικά απ’ότι τα trail και όπως ήταν αναμενώμενο τράβηξαν σαν μαγνήτης τους προχωρημένους ποδηλάτες που πλέον μπορούσαν με ένα ποδήλατο να κάνουν τα πάντα.

Έχοντας πλέον τέτοια ποδήλατα στη διάθεσή τους  και εμπνευσμένοι ορισμένοι  ποδηλάτες απο τους αγώνες μηχανών ENDURO ξεκίνησαν να κάνουν αγώνες  ENDURO MTBOι πρώτοι βέβαια αγώνες δεν ήταν αγώνες με την έννοια του “αγωνίζεσθε”, αλλά βόλτες συναγωνισμού που αποσκοπούσαν μόνο στη διασκέδαση. Οι αγώνες αυτοί ξεκινούσαν με τα ποδήλατα ανάποδα (κάτι που ακόμα γίνεται σε ορισμένους αγώνες)και τους αναβάτες να τρέχουν για να καβαλήσουν πρώτοι. Οι χώρες που πρωτοξεκίνησε ήταν η Γαλλία,η Ιταλία και η Αγγλία.

Ο πρώτος πραγματικός αγώνας  και το πρώτο πρωτάθλημα πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία το 2003. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο έπρεπε να τεθούν κάποιοι κανόνες και κυρίως αυτοί που θα καθόριζαν το τι ακριβώς είναι το enduroTo θέμα ήταν όμως ποιος  θα έθετε τους κανόνες τη στιγμή που δεν υπήρχε κάποια ποδηλατική αρχή που να αναγνώριζε το άθλημα, το οποίο πρόβλημα υφίσταται  ακόμη και σήμερα καθώς ούτε καν η UCI δεν το έχει συμπεριλάβει στα αθλήματα της. Αυτοί που τελικά τους έθεσαν και τους θέτουν είναι ουσιαστικά εταιρείες ή σύλλογοι που διοργανώνουν αγώνες enduro. Εδώ προέκυψε ένα πρόβλημα,το οποίο δεν είναι άλλο απο το γεγονός ότι ο καθένας έβαζε στον αγώνα του τους δικούς του κανόνες ακόμα και σε αγώνες που γίνονται στην ίδια χώρα, αλλά απο διαφορετικό διοργανωτή (π.χ. SuperEnduro και Enduro Cap Italia).

Ευτυχώς όμως όλοι μα όλοι οι μεγάλοι αγώνες έχουν κάποιες κοινές γραμμές και είναι αυτές που καθορίζουν το τι πραγματικά είναι το enduro. Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι οτι ο αγώνας αποτελείται απο χρονομετρημένες πίστες (συνήθως 3-5) που ως επι το πλείστον είναι κατηφορικές. Από πίστα σε πίστα ο αναβάτης πάει πεταλάρωντας  χωρίς να χρονομετρείται, αλλά με μέγιστο επιτρεπτό χρονικό όριο που μπορεί να κάνει. Το αν θα έχει και πόσο πετάλι χρονομετρημένης διαδρομής έχει ένας αγώνας ποικίλει. Κάποιοι αγώνες δεν έχουν σχεδόν καθόλου πετάλι στις πίστες τους και κάποιοι άλλοι έχουν αρκετό συμπεριλαμβανωμένης και ανηφόρας (π.χ. Oregon Enduro http://oregonenduro.com/).

Οι  Γάλλοι στο tribeevents (http://www.tribesportgroup.com/tribeevents/) έχουν θεσπίσει έναν κανόνα που λέει ότι η χρονομετρημένη διαδρομή που απαιτείται να πεταλάρεις, δεν πρέπει να ξεπερνάει το  10-15% της συνολικής διαδρομής.

Το αντίστοιχο για τους Ιταλούς στο SuperEnduro (http://www.superenduromtb.com/) είναι 10%, ενώ στις άλλες χώρες δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό θεσπίστηκε γιατί στην αρχή το πεταλάρισμα ήταν τόσο πολύ που ευνoούσε κατά πολύ τους αθλητές με καλύτερο καρδιοαναπνευστικό σύστημα και έτσι κατάφεραν να εξισορροπήσουν το αγώνα. Στη κατάβαση ο κανόνας που ακολουθούν είναι ότι τα μονοπάτια πρέπει να είναι μεγάλης διάρκειας κατηγορίας μπλέ ή μαύρης1. Ορισμένοι αγώνες έχουν και μικρές πίστες που κυμαίνονται απο 2 εώς 5 λεπτά κατηγορίας διπλού μαύρου ρόμβου, οι οποίοι προφανώς απευθύνονται  μόνο  σε επίπεδο επαγγελματιών. Ενα άλλο κοινό όλων των αγώνων ανεξαιρέτως αυτή τη φορά είναι ότι το ποδήλατο πρέπει να είναι το ίδιο χωρίς να έχει υποστεί αλλαγές για όσο διαρκεί ο αγώνας. Επιπλέον ο αναβάτης πρέπει να επισκευάσει οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει  στο ποδήλατό μόνος του και τέλος πρέπει  να έχει επάρκεια νερού  και φαγητού καθώς η υδροληψία, ο ανεφοδιασμός με ενέργεια (μπάρες, φρούτα και γενικά οτιδήποτε φαγώσιμο) και η επισκευή του  ποδηλάτου από τρίτους επιτρέπεται μόνο στο τέλος συγκεκριμένων διαδρομών. Όλοι όμως οι κανόνες πηγάζουν απο την έννοια ότι το enduro είναι το allmountain στην ακραία του μορφή. Μην μπερδεύεστε όμως με διαδρομές όπως αυτή του MegaAvalance γιατί εκεί έχουμε μία άλλη κατηγορία γνωστή ως SuperD.

Με βάση όλα τα παραπάνω και με δεδομένο πάντα τη διασκέδαση τα Enduro ποδήλατα σήμερα εμφανίζουν τη μεγαλύτερη ποικιλία απο όλες τις άλλες κατηγορίες ορεινής ποδηλασίας έχοντας   διαδρομές  που κυμαίνονται από 140-160 χιλ και βάρος 13 με 16 κιλά αναλόγως που θέλει ο αναβάτης να δώσει έμφαση, στην ανάβαση δηλαδή  ή στην κατάβαση. Το ίδιο ισχύει και για την προστασία καθώς  μπορείς να κάνεις μία άνετη  endurο διαδρομή  που απαιτεί κράνος και επιγονατίδες μόνο για την ασφάλεια, εώς και  διαδρομές που επιτάσσουν πλήρη εξάρτηση. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δεν υπάρχει λάθος ή σωστή διαδρομή enduro. Μπορείς να κάνεις μία άνετη ανάβαση με κατάβαση που σπάει κόκαλα ή μία ανάβαση που θα σου βγουν οι πνεύμονες σε συνδιασμό με μέτριας δυσκολίας κατάβαση και πάλι να είναι endurο. To μόνο απαραίτητο είναι η διασκέδαση. Χωρίς αυτήν δεν έχεις ούτε διαδρομή, αλλά ούτε και αγώνα enduro.

Aυτά τα ολίγα για την πιο αναπτυσσόμενη κατηγορία ορεινής ποδηλασίας αυτή τη στιγμή και σίγουρα την αγαπημένη πολλών και ακόμη πιο πολλών στο μέλλον, καθώς το τελευταίο μοιάζει να της ανήκει.

 Χάρης Θεοδωρόπουλος

Σχόλια συγγραφέα:

1)Τα  ποδηλατικά μονοπάτια σύμφωνα με την ΙΜΒΑ (http://www.imba.com/) που έχει το πιο διαδεδομένο σύστημα κατηγοριοποίησης παγκοσμίως,χωρίζονται ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας σε 5 κατηγορίες. Αρχίζει απο την πιο εύκολη που είναι η άσπρη διαδρομή και μετά ακολουθούν η πράσινη, η μπλε, ο μαύρος ρόμβος και τέλος ο διπλός μαύρος ρόμβος.

Υμηττός: μονοπάτι Μιχαηλίδη

Κάπου ψηλά στον Υμηττό πάνω από Καρέα/Ηλιούπολη υπάρχει το μνημείο του πρωτοπόρου της Ελληνικής ορειβασίας Γιώργου Μιχαηλίδη ο οποίος μας άφησε το 1995 σε μία ανάβαση του στον Όλυμπο. Το σημείο αυτό είναι κόμβος 5 παλαιών πεζοπορικών μονοπατιών.

Από εκεί λοιπόν υπάρχει ενδιαφέρον μονοπάτι που κατεβαίνει προς το μοναστήρι Ιωάννου Καρέα. Το ύφος του μονοπατιού είναι σκληρό, κακοτράχαλο και σε πολλά σημεία σχεδόν trial. Έχει κάποια δύσκολα switchbacks και πάρα πολύ βράχο. Στο τελευταίο του κομμάτι (που δεν φαίνεται στο video που ακολουθεί) μπαίνουμε πλέον σε χώμα με μεγάλη κλήση και καταλήγουμε στο πάρκινγκ κάτω από τη μονή.

Το μονοπάτι αυτό είναι κάπως δύσκολο και άσχημο. Το έδαφος πλήρως διαβρωμένο και με κροκάλα. Οπότε ή θα σας αρέσει ή θα το μισήσετε.

Χάρτης:

Αν ψάχνετε για σκληρό μονοπάτι τύπου “κόφτη ντεραγιέ και στραβωτήρα δισκόφρενων” το μονοπάτι αυτό είναι για εσάς. Να σημειωθεί οτι όταν έχει βρέξει η δυσκολία του αυξάνεται *4.

highlights του video:
– 2:36 σπαστίρι ντεραγιέ
– 3:15 πολλά τα βράχια
– 3:39 το σημείο αυτό θέλει trial κόλπα, δεν το έχω περάσει ποτέ χωρίς πόδι
– 4:04 μου πήρε 1 χρόνο για να το βγάλω
– 4:51 βγαίνουμε πρώτη φορά σε δασικό και μπαίνουμε στο επόμενο τμήμα
– 5:26 σαβούρα

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΟΡΕΙΝΩΝ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΩΝ – ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ

Η ανάδειξη των δραστηριοτήτων κοντά στην φύση είναι σημαντική για την εξασφάλιση της χρήσης των ελευθέρων χώρων στο μέλλον. Εάν οι άνθρωποι επισκέπτονται και απολαμβάνουν την φύση, θα την αγαπήσουν περισσότερο και θα συμβάλουν στην διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος. Η Ελληνική Ένωση Ορεινής Ποδηλασίας υποστηρίζει την ανάπτυξη και κατασκευή μονοπατιών που ενθαρύνουν τον κόσμο να βγει έξω και να απολαύσει την φύση χωρίς να προκαλέσει ζημιά στο οικοσύστημα. Η Ε.Ε.Ο.Π. επίσης προωθεί τεχνικές αειφόρου κατασκευές ορεινών ποδηλατοδρόμων οπού κατασκευάζονται μονοπάτια που αντέχουν στην διάβρωση, δίνουν στους ποδηλάτες τις εμπειρίες που αναζητούν από αυτά και μειώνουν την αντιπαράθεση που προκύπτει μεταξύ των χρηστών. Οι περισσότερες από αυτές τις τεχνικές προέρχονται από την αρχαιότητα και όλη την πορεία της ιστορίας του ανθρώπου, προσαρμοσμένες όμως στις ανάγκες των ποδηλατών ορεινής ποδηλασίας.

Τι είναι ένας αειφόρος ορεινός ποδηλατοδρόμος η αειφόρο μονοπάτι;

Η λέξη αειφόρος χρησιμοποιείται για να τονίσει ότι ένα αειφόρο μονοπάτι πρέπει:

– Να αντέχει και να υποστηρίζει την τωρινή και μελλοντική χρήση με το δυνατό λιγότερο αντίκτυπο στο οικοσύστημα.

– Να επιτρέπει την ελάχιστη δυνατή απώλεια και μετακίνηση του εδάφους-χώματος αφήνοντας την χλωρίδα να επεκταθεί

– Να μπορεί να κάνει ήπιες επεμβάσεις όπως το κλάδεμα η και η απομάκρυνση συγκεκριμένων φυτών για την σωστή συντήρηση

– Να μην ενοχλεί και να μην επηρεάζει την πανίδα

– Να είναι ανεκτικό με την παρούσα γενική χρήση αλλά επιτρέποντας μελλοντικά την συγκεκριμένη χρήση για την οποία σχεδιάστηκε

– Να χρειάζεται ελάχιστο έως μηδενικό επανασχεδιασμό και ελάχιστη συντήρηση

Ο σωστός σχεδιασμός ενός μονοπατιού που αντέχει στην διάβρωση το κάνει διασκεδαστικό αλλά και να μην απαιτεί συνεχώς συντήρηση. Η μείωση της ανάγκης για συντήρηση είναι κρίσιμη. Οι <<ιδιοκτήτες>> (Κράτος, ιδιώτες που έχουν στην ιδιοκτησία τους δασικές περιοχές) δεν έχουν τον χρόνο, τα χρήματα και το ανθρώπινο δυναμικό να συντηρούν διαρκώς κάθε μονοπάτι που είναι στην δικαιοδοσία τους. Ούτε όμως οι ποδηλάτες, οι εθελοντές αλλά και άλλοι χρηστές μπορούν συνεχώς να συντηρούν. Όσο λιγότερος χρόνος, εργατικό δυναμικό και χρήματα χρειάζονται για την συντήρηση τόσο περισσότερο το μονοπάτι θα παραμείνει ανοιχτό για ασφαλή χρήση από τους ποδηλάτες και τους χρηστές. Πετυχαίνοντας την ισορροπία μεταξύ πόρων και αναψυχής έχουμε το σωστό αποτέλεσμα ενός καλοσχεδιασμένου και καλοφτιαγμένου μονοπατιού.

Τα καλά και σωστά μονοπάτια είναι αειφόρα και ψυχαγωγικά. Τα κακός σχεδιασμένα μονοπάτια δεν είναι διασκεδάστηκα και καταναλώνουν πόρους τόσο σε χρήματα όσο και σε εργασία.